İLAHİ AŞK

 

İlahi Aşk; Allah’ı aramanın ve onun için yanmanın, ölmeden önce ölmenin ve nefsi terbiye etmenin yoludur. Bu yol ise tasavvuf ile aranır.

Çünkü Tasavvuf sürekli bir mücadele, ahlaklanma yolunda riyazet, nefsin tezkire ve tasfiye edilmesi, halden hale geçerek Hakka ulaşmak çabasına verilmiş bir isimdir. Bu itibarla tasavvufun başlama noktası olsa bile bitiminden söz etmek mümkün değildir. Cüneyd-i Bağdadi, tasavvuf tarihinde “Tasavvuf, sulhu olmayan savaştır” demişti. Tasavvuf ise fütüvvet ile gerçekleşir. Fütüvvet; yiğitlik demektir ve en üstün erdemliği ifade etmektedir. Çünkü fütüvvet, tasavvufun ideal ahlakını anlatır. Bu yiğitlik ve ideal ahlak canını Hz. Peygamber için verebilen ve savaş esnasında bile öfkelendiğinde kendisini zapt edebilen Hz. Ali’de hakiki anlamını kazanmıştır. Diğer bir yönüyle ise fütüvvet İslam’da cömertliği, başkaları için hayır ve iyilik yapmayı, nefsini zapt ederek başkalarını tercih etmeyi, insanların hizmetinde olmayı ve Hakka hizmeti halka hizmette bulmayı anlatan en üst ahlak ilkesidir. (İbn- Arabî, Fütüvvet Ehli ve Meczuplar, Lıtera Yayıncılık, İstanbul 2015, s.21-28.) İnsan tasavvufi aşka yönelerek ve onu arayarak ancak ilahi aşkı bulabilir.

Aşk ise üç mertebe üzeredir: İnsani aşk, ruhâni aşk ve Rabbâni aşk. İnsani aşk; aşkın başıdır ve ruhani aşkın basamağıdır. Ruhâni aşk da Rabbâni aşkın merdivenidir. Rabbani aşk ise cevheri saf, cismi lâtif, görünümü zarif, tabiatı ince, ruhu yumuşak, sırrı aydınlık ve yaradılışı yüce insanlarda açığa çıkar. Öyleyse aşk, cemal, güzellik, yetkinlik ve ahlâk sahiplerinde bulunur. Zira aşkın fıtratı, mıknatıs gibi güzellik madenlerini kendine çekmektir. (Sinan Yağmur, Aşkın Gözyaşları Şems-i Tebrizi, Karatay Akademi, Ankara 2012, s.67)

Sevgiliyi aramak ve ona ulaşmak için bu özelliklere sahip olmak gerekir. Bu özelliklere sahip olan kişi ise âşık olur. İmam Gazali eserinde bu âşıklar için Zünnun’un şöyle dediğini aktarmıştır: “Allah teâlâ’yı sevme iddiasında olan kimseye deyin ki, gerçekten O’nu seviyorsan, O’ndan başkasını görüp duyma.” Çünkü gerçek sevgi, Sevgiliden başkasını görmemek ve ondan başkasını duymamaktır.

Bu nedenle Allah gerçek âşıklar için gece yakın göğe iner. Bu esnada Allah ile aralarında herhangi bir feleki perde kalmaz. Allah’ın onlara inmesi, kendilerine bir rahmettir. Allah bir rivayette belirtildiği gibi yakın gökten onlara tecelli eder ve şöyle der: “Beni sevdiğini iddia edip gece olduğunda uyuyan kimse yalancıdır! Bütün âşıklar sevdikleriyle yalnız kalmak istemez mi? İşte ben kullarıma tecelli ettim. Dua eden yok mu? Duasını kabul edeyim. Bağışlanmak isteyen yok mu? Onu bağışlayayım.” Fecir doğuncaya kadar böyle devam eder. Bu yüzden Allah dostları gece ehlidirler. (İbn- Arabî, Fütüvvet Ehli ve Meczuplar, Lıtera Yayıncılık, İstanbul 2015, s.35)

İşte bu nedenle gerçekten Hakka âşık olanları şeytan daha çok kıskanır. Çünkü şeytanda bir şey hariç bütün insani özellikler mevcuttur. Şeytan aşkı bilmez. Aşk şeytana verilmemiştir. Aşk, Ademoğullarına verilmiştir. Şeytanın insanı kıskandığı ve çekememezliği aşksızlığındandır. (Sinan Yağmur, Aşkın Gözyaşları Şems-i Tebrizi, Karatay Akademi, Ankara 2012, s.76)

Bu yüzdendir ki ilahi aşkı arayan âşıklar olarak kendimizi inancımız olan İslam’a ve adına Türkiye dediğimiz vatanımızın davasına ömrümüzü vakfetmiş neferleriz. Bunun içinde karşımıza çıkan meşakkatleri dervişane bir anlayışla göğüslemek mecburiyetindeyiz. Hiçbir zorluğun sonsuza dek sürmeyeceğini biliriz. Her zorluğun bir imtihan olduğuna iman ederiz. Daha kötüsüne maruz kalmadığımız için dua eder ve mücadeleyi asla elden bırakmayız.